Μαντινάδες

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΥΧΟΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΥΧΑΙΑ ΑΠΟ ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ, ΓΛΕΝΤΙΑ, ΚΡΗΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΥΣ ΜΕΡΑΚΛΗΔΕΣ .

ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΑΡΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ( egalo@otenet.gr ) ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ.

Θεέ μου απού καμες τη γη, πεντάμορφο περβόλι
μη θες από τα μάτια μου να την ποτίζεις όλη.

Πες μου πως είναι δυνατόν, να σ΄ αγκαλιάζει η σκέψη
και το κορμί να μη μπορεί, χάδι να σου γυρέψει.

Ήθελα να μαι δάκρυ της, να κλάψει να με βγάλει,
να τρέξω να με καταπιεί, να με φυλάξει πάλι.

Πέρασες με χαιρέτησες, μου γέλασες και φεύγεις,
είδες με κάτι τόσο απλό πόσες πληγές γιατρεύεις.

Στ΄ακρόκλαδα της σκέψης μου, πέντε – έξι μήνες είσαι
γή μίσεψε παντοτινά, γή τη φωλιά σου χτίσε.

Εγώ θα κάνω όνειρα κι αληθινά άς μη γίνουν
αρκεί που επροσπάθησα όνειρα να μη μείνουν.

Έβαλα κέντρι της χαράς σ΄ένα κλαδί του πόνου,
άνοιξε μα μαράθηκε στο πέρασμα του χρόνου.

Το πιο γλυκό χαμόγελο σου το΄χει ο Θεός χαρίσει
κι όταν γελάς ξερό κλαδί μπορεί να ξανανθίσει.

Φεγγάρι μου η λάμψη σου μοιάζει πολύ με ΄ κείνη
γιατί κι αυτή όπως και σύ φως στο σκοτάδι δίνει.

Όσο κι άν είναι δυνατός ο άντρας θα λυγίσει¨
όταν τσ΄ αγάπης μπαλωτιά στο μπέτη του χτυπήσει

Ζευγάρια βλέπω τα πουλιά, άνοιξη πρέπει μπαίνει
μα΄ναι η καρδιά μου κρύσταλλα και χιόνια σκεπασμένη.

Τα μάτια είναι να κοιτούν, μα κάνουν κι άλλη χρήση,
μιλούν εκεί που δεν μπορεί το στόμα να μιλήσει.

Όλο μου λες για χωρισμό μα πάντα τ΄αναβάλεις
γιατί φοβάσαι μη γενεί, χατήρι κάποιας άλλης.

Παράξενος ο έρωτας, κι είναι μακρύς ο δρόμος
και πρόσεξε γιατί μπορεί να μας εφθείρει ο χρόνος.

Πάντα αποφεύγω τη χαρά να τηνε συναντήσω
γιατί φοβούμαι πως κι αυτή θα τη στενοχωρήσω.

Άμα θα σβήσει μια φωτιά μην την φυσάς ν΄ανάψει,
μπορεί μια σπίθα να γενεί αιτία να σε κάψει.

Ποιός είναι εκείνος απού ζεί για ένα χαμόγελό σου
και μαραζώνει όντε θα δεί δάκρυ στο πρόσωπό σου

Αρνήθηκέ με η χαρά και γιάντα δεν κατέχω
Θεέ μου και ήντα τσί καμα και πάντα εχθρό την έχω.

Αφού δεν είναι δυνατόν κοντά μου να σε νιώσω
ενός ονείρου θα΄κλουθώ, να΄ρθω να σ΄ανταμώσω.

Στ΄ αγάπης τη βαθιά πληγή, βούτηξε το φεγγάρι
και ζήλεψε η χαραυγή το χρώμα που΄ χε πάρει.

Δεν μ΄αγαπάς και το θωρώ στα μάτια σου γραμμένο,
που να μην έσωνα ποτέ να το΄ χα διαβασμένο.

Αλίμονο στον άνθρωπο που όνειρα δεν κάνει
κι΄απού ΄ χει πόνο κι΄ έπαψε να ελπίζει πως θα γιάνει.

Ο ήλιος να γενεί χαρά πάλι φοβούμαι Θεέ μου
μη γίνει η μοίρα σύννεφο και δεν λιαστώ ποτέ μου.

Δίχως να το πολυσκεφτώ σ΄ έβαλα στην καρδιά μου
και δα πληρώνω ακριβά την περιέργειά μου.

Είδα στο δρόμο ένα φτερό, κι όποιο πουλί περάσει
ρωτώ να μάθω άν έγιανε κείνο που το΄ χει χάσει.

Μέσα στο σπήλιο της καρδιάς, το δάκρυ χρόνια τρέχει
και σταλαχτίτης έγινε και τη μορφή σου έχει.

Όταν μιλείς σπέρνεις χαρά κι όταν γελάς φυτρώνει
κι όπου είσαι κι είναι σκοτεινιά ντελόγο ξημερώνει.

Μπαίνω όταν πας στην εκκλησιά σε λογισμό μεγάλο
όταν σιμώσεις του Χριστού ποιός προσκυνά τον άλλο.

Ο κόσμος δεν με βάνει μπλιό, δεν με χωρούν οι τόποι
γιατί θωρώ κι είναι ψηλά πολλοί μικροί ανθρώποι.

Μη με ρωτάς για τσι παλιούς, που πήγανε και που΄ ναι ,
άλλοι παπάδες ήρθανε, κι άλλα χαρτιά κρατούνε.